Symbol of Hope

Toen ik keek naar wat er over was van deze gedroogde Dahlia plant ontroerde het me onmiddellijk. De gedroogde knollen, overal stukjes en beetjes wortel en resten van gedroogde bladeren en stengels die in en uit de verwarrende warboel staken en bogen. Het had iets kwetsbaars en tegelijkertijd een aspect van hoop; hoop op nieuwe groei, een nieuwe plant, verse bloemen. Ik realiseerde me waarom het me zo aansprak. Het deed me denken aan 911. Zestien jaar na dato.

Ik woonde toen aan de oostkust van de VS. Eén bepaald beeld kwam vaak voorbij in de media. Het was een hoop as en puin, een puinhoop van restanten en verbrand materiaal van de gebouwen. Binnen die ellendige chaos staken een paar rasterachtige metalen stukken van de gebouwen uit de hoop alsof ze naar de hemel probeerden te reiken, als een teken van hoop en overwinning.

De Dahliaknollen vertegenwoordigden voor mij hetzelfde. Het werd 'een beladen metafoor'. Een mini-landschap van verval en wanhoop. Maar het leek ook uit te drukken dat na alle energie die de plant deed groeien en bloeien, gevolgd door het verval dat bij het leven hoort, er altijd hoop is op een nieuw, fris en sterk begin.

© Gusta van Dobbenburgh